Met dank aan Toon Luyten, Muzikant, producer en DJ.
“Bijna iedereen kent het scenario wel. Je gaat een nachtje stappen en vanaf het moment dat je in je bed ligt hoor je niets anders dan TUUUUUUUT. Stel je eens voor dat je op een morgen wakker wordt, en dit nog steeds niet voorbij is. Uren gaan voorbij, dagen gaan voorbij, weken gaan voorbij, en voor je het weet gaan de jaren voorbij met dag in dag uit hetzelfde irritante deuntje in je hoofd. Welkom in de wereld van Tinnitus of beter gekend als oorsuizingen.
Op mijn 15e jaar kreeg ik te maken met iets wat elke dj/muzikant/producer wel kan missen. Gehoorproblemen, of in mijn geval tinnitus, beter gekend als oorsuizingen. Dit nam op mijn 18e jaar drastische vormen aan en veranderde mijn leven voorgoed. De verergering liep ik op toen ik zelf op een love & city parade moest draaien. Een prachtige rij van trucks, volgeladen met allerlei speakers en op elke truck stond een andere dj plaatjes te draaien. Het is best wel een apart en raar gevoel. Je stapt voor 5 à 6 uur een truck op en niet wetende dat je tot nu toe de komende 6 jaar volledig veranderd bent. Ik ben die dag afgestapt met een Pieiep/Tuuuut om u tegen te zeggen.
Sindsdien hebben er heel wat dingen moeten veranderen. Ik had gewoon zelf geen keuze meer. Op school bracht dit al een groot keerpunt. Ik zat in een studierichting regentaat muzikale opvoeding, beter gekend als leerkracht muzikale opvoeding. Alles in die studierichting draaide om muziek. Voor mij was het de perfecte combinatie tussen studie’s en muziek. Belangrijker nog, het zou mijn beroep worden.
Maar de eerste dagen na het incident waren een hel. Mijn gehoor was zo aangetast dat ik geen enkele klank meer kon verdragen. Ik hoorde constant een pieptoon (tinnitus), maar kampte daarbuiten ook met overgevoeligheid aan klanken (hyperacusis). Dit leidde ertoe dat ik geen enkele muzikale les meer kon bijwonen. Want elke klank deed gewoonweg pijn in mijn oren. Plus vanaf het begin van die periode had ik constant de schrik om het erger te maken. Die schrik is de eerstkomende vier jaar nooit weggegaan.
Dag in dag uit leefde ik met een bang gevoel. Elke klank leek in mijn ogen gevaarlijk omdat ook elke klank effectief pijn deed of irriterend was. Op korte tijd ging ik naar bijna geen enkele piano- of zangles meer. Ensembles moesten het zonder mij doen. Groepswerkjes rond muzikale vorming waren zonder mij. Kortom alles wat met musiceren te maken had, deed ik niet meer aan mee omdat ik de schrik goed te pakken had, en nogmaals, omdat het allemaal pijn deed.
Dit alles leidde tot het stopzetten van mijn studies. Want geef toe, als de studies al moelijke zijn om vol te houden, hoe kan ik later dan dag in dag uit een klas besturen met 20 leerlingen die muziek zitten te maken.
Ook hier thuis werd de situatie niet beter. Ik sprak bijna nooit over mijn gehoorproblemen. Ik had het wel eens laten vallen, maar eigenlijk niemand wist hoe serieus het wel was. Tot op de dag dat ik beslist heb om te stoppen met mijn studies. Die dag is er hier iets gebroken. Heel veel onbegrip van mijn ouders. Maar na een deftig gesprek werd het al snel duidelijk dat studeren voor mij geen optie niet meer was. Dit oorsuis geluid was het ergste in stille ruimtes, en wat hoor je terwijl je je cursus zit te studeren? Inderdaad, normaal niets… Ik hoorde enkel TUUUUUT, en beeld je jezelf in dat het blok is, en je dit constant drie weken aan een stuk in een stille ruimte moet horen. Gewoonweg om knettergek te worden.
Toen ben ik ergens in een zwart gat gevallen. Niemand heeft me er toen echt kunnen uitkrijgen. Gewone dj-bookings deed ik nog, maar voor of na m’n set bleef ik niet. Alweer uit angst om het nog erger te maken. Ik kwam elke set aan 5 minuutjes voor aanvang en ik vertrok als ik gedaan had met draaien. Je kan het jezelf al wel voorstellen, maar van mij sociaal leven was er ook niet veel meer over. Als ik niet moest draaien, dan kwam ik niet buiten. Ik sloot mij als het ware af van alles. Op café gaan, naar concerten gaan, naar fuiven gaan,… Ik heb het jaren niet gedaan puur uit angst. Ik zag mijn vrienden niet meer. Zelf was ik heel geprikkeld en reageerde dat vaak af op mijn ouders. Ik kon geen bestek meer verdragen, geen borden meer, geen stofzuiger, het omslaan van een krant was echt een hel… Elk echt elk geluid was een probleem. Ik heb werkelijk een periode van ongeveer één jaar thuis gezeten waarin ik ‘s morgens opstond, iets at als ontbijt, een hele dag in de zetel lag, en ‘s avonds gewoon opnieuw ging slapen. Dag in en dag uit. De fut van het maken van muziek was ook volledig weg. Terwijl ik best wel een leuke muziekstudio heb. Ik heb nooit echt een depressie gehad, maar ik denk dat ik toch wel heel vaak op die rand heb gestaan.
Medisch kan er weinig gedaan worden. Ik heb bijna elke test gedaan die er mogelijk is. Zonder veel resultaat. Medicatie neem ik veel, en vrij zwaar. Welk effect die hebben gehad? Ze hebben de pijnscheuten uit mijn oor kunnen weghalen. Gelukkig dat het toch iets heeft kunnen doen. Maar voor de rest heeft het niets aan mijn oorsuizen veranderd. Na al deze jaren neem ik ze nog steeds. Vaak als houvast om toch maar iets proberen te kunnen doen. Deze medicatie mag absoluut niet gecombineerd worden met alcohol. Ik drink dus al jaren bijna geen druppel. Persoonlijk vind ik dit geen probleem. Maar je kan wel snappen dat je alles een beetje naar de hand van je oorsuizen moet zetten. Dus zelf zou ik het wel anders gewild hebben.
Mensen zeggen vaak van ‘Waarom hebt ge dan geen gehoorbescherming gebruikt?’. Heb ik vanaf dag 1 gedaan en zelfs op maat laten maken. Maar dit was nog in een periode dat niet alle oordopjes getest werden op degelijkheid. En ik zat toen dus bij zo’n merk dat geen veiligheidscontroles deed. Ik heb het allemaal te danken aan de fout van iemand anders en dat doet me nog het meeste pijn. Want het houd me op zoveel vlakken tegen en ik moet zoveel toffe dingen laten varen omdat het niet gaat of gewoon te zwaar is voor mij of mijn oren. Als we financieel gaan kijken, zien we ook dat dit een heel zware rekening is. Aangepast oormateriaal, medicatie, doktersrekeningen, mislukte studie’s, aangepaste voertuigen, …
Ondertussen gaat het al ruim een jaar beter met mij. Ik heb deze aandoening mentaal een plaats kunnen geven in mijn gedachten, wat heel belangrijk is. De schrik heb ik evengoed een plaats kunnen geven. Ik durf terug zonder zorgen gaan draaien en voor of na mijn set durf ik nu wel te blijven. Ik doe ook terug zelf festivals en optredens als toeschouwer. Ik zie mijn vrienden terug, mijn familie, veel mensen die ik echt gemist heb. Mijn oorsuizen is op dit moment voor geen enkel moment beter dan ervoor, maar als je dit kan plaatsen in je gedachten kan er al veel gebeuren. Al moet ik eerlijk zeggen, als ik dit allemaal kan voorkomen, zou ik het wel weten. Ik zou er alles voor geven om terug een normaal leven te hebben.
Toen dit incident gebeurd is ben ik ook onmiddellijk overgestapt naar in-ears om te gebruiken tijdens mijn set. Weg met mijn hoofdtelefoon. Ik denk persoonlijk dat dit het belangrijkste tool geweest is om te kunnen doordoen met mijn muzikale bezigheid. Het schermt de gevaarlijke geluiden af en je hoort alles met veel meer definitie. Zonder in-ears had ik al lang niet meer bezig geweest.
Het belangrijkste wat mij heeft kunnen helpen om dit gegeven een plaats te kunnen geven is een TRT behandeling. Dit heeft me echt geholpen om mij erdoor te krijgen. Het is niet echt iets medisch maar meer psychologisch.”